Ik wil u niet vermoeien met het opsommen wat we vandaag allemaal aan communicatiemiddelen hebben. Internet biedt namelijk veel mogelijkheden.
Je kunt skypen met iemand in het buitenland. Je stuurt een sms’je of een appje.
Op facebook heb je je vrienden.
Zelf matig ik mij in het gebruik.
Maar ik volg wel enkele mensen die ik ken of die mij dierbaar zijn.
Er waren grote problemen met zijn hart.
Dokters halen alles uit de kast, wat in hun vermogen ligt.
Het mocht niet baten.
Op vrij jonge leeftijd is hij gestorven.
Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen verdrietig achter zich latend.
Zelf ging hij een mooie toekomst tegemoet.
Verlost van pijn en benauwdheid.
Voor altijd geborgen bij God.
De belangstelling en het meeleven na zijn sterven waren overweldigend.
Kaarten en brieven kwamen in groten getale binnen.
Maar na een paar weken loopt de postbode het huis voorbij.
Alleen de krant en enkele tijdschriften vallen nog in de brievenbus.
Ook de facebookvolgers hebben de draad weer opgevat.
En zij?
Ik zag op haar facebookpagina twee ‘oude’ sloffen- in de hal – afgebeeld.
De rechterhak van de slof was licht ingedeukt.
Geen voeten meer om ze aan te trekken.
Geen sloffende tred, die de kamer binnenkomt.
Geen stem die zegt: “Gaat het lieverd?”
Geen hand die streelt of een warme glimlach waarin alle liefde ligt opgesloten.
Twee ‘oude’ sloffen, eenzaam in de gang, vertellen het verhaal.
Daar waar geen woorden zijn om het te omschrijven.
In de kamer zit een vrouw.
Het is stil om haar heen.
Doodstil.