De grote kerkdeur gaat zonder knarsen open. Voorzichtig stap ik over de drempel. Ik houd mijn adem in. De stilte valt als een warme deken over mij heen. Het spaarzame herfstlicht valt traag op de lege banken voor mij.
Als
Voor mij zit een vrouw van halverwege de zeventig jaar. Daar ziet ze niet naar uit. Hooguit vijfenzestig zal je haar geven. In haar handen houdt ze een foto geklemd.
Het is een afbeelding van een gezin.
Onze dochter wordt vijftig. Dat gaan we vieren.
Gewoon toch, denkt u. Ja, misschien voor anderen wel, maar voor onze dochter niet. Een trauma opgelopen in haar jeugd zou de oorzaak kunnen zijn.
Op mijn website staan columns en verhalen.
Er zit een linkje aan, waarop af te lezen is, hoe vaak de site wordt bezocht. Soms komt er een reactie binnen van een lezer. Als die reactie positief is, voelt dit goed.
Het voltallige redactieteam van de Elisabethbode zit bij elkaar.
Thea Westerbeek als hoofdredacteur. Ze is in het groen gekleed om nog het staartje van de zomer af te beelden. Petra Butler strijkt zich al luisterend door haar hoofd vol krullen.
Ik luister naar een radioprogramma over dat kinderen te weinig buiten spelen. Diverse deskundigen komen aan het woord.
Ze beweren dat het beter is voor een kind om met andere kinderen te spelen. Zo leren ze hun grenzen aan te
