Regelmatig trek ik het land door met mijn verhalen.
Voor veel ouderen is zo’n middag of avond een onderbreking van hun dagelijks leven. Zij hebben het arbeidsproces achter zich gelaten. Aan de organisatie de taak om
Mijn vrouw zit naast me met een opengevouwen wegenkaart op haar schoot. Ik stuur de auto over de smalle bergweggetjes. We passeren kleine dorpjes, of zien ze tegen een bergwand aangeplakt liggen.
In de diepte steekt een kerktorentje eigenwijs zijn
Zittend voor de caravan heb ik het gezicht op haar. Zachtjes hoor ik de breipennen tikken. Insteken, draad omslaan, doorhalen, af latengaan. Voelt ze dat ik haar opneem?
Ze lacht ineens onzeker.
Onzeker, dat gevoel beheerst haar. Het verdwijnt een
Ze heeft wind mee.
De zon schijnt, verstopt zich dan even achter een wolk, om daarna verrassend weer tevoorschijn te komen. Ze groet de tegemoetkomende fietser. Hier in Limburg, waar ze geboren is, zijn ze dat gewend. ‘Tot seens.’
Ja,
Als wij zondagsmorgens naar onze dienst gaan, stromen mensen uit alle richtingen vandaan naar ons kerkgebouw. Verheugd trekken de stammen op om naar Gods huis te gaan. Deze psalm werd vroeger vaak gezongen.
Kent u het?
Mosterdzaad?
Het zaadje is niet groter dan een speldeknop. In de herfst strooi je het uit en het wordt een groen gewas.
Ik heb er dit jaar gebruik van gemaakt. Passend in onze ‘groene’ tijd. En een
