“Dat is toevallig dat ik u weer tegenkom,“ zegt ze. Ik kijk naar de vrouw tegenover mij. Ik herken haar. Twee dagen geleden is ze aangekomen en bezig de camping te verkennen. “Het zal u hier zeker bevallen”, had ik tegen haar gezegd, “alleen loop je het risico dat je hier weer terug wilt komen. Want hier heerst een sfeer van gemoedelijkheid en het er voor elkaar willen zijn.” Opnieuw neem ik de dame tegenover mij op. Ze is nog jong, maar dat zijn veel mensen als je zelf dik in de zeventig bent. Mijn blik haakt zich vast aan haar gezicht. Nee, het is niet de blauwe kleur van haar ogen die me raakt, maar het onbevangene, dat ze uitstraalt. Het doet denken aan een jong hert, een hinde. Ik vraag haar hoe het haar hier bevalt. Het was te voorspellen. Geweldig. Ze hield van ruimte, van mooie wolkenluchten, van wandelen. Dat laatste was echt een passie voor haar geworden. Ze vertelt: ik heb een tijdje geleden de Santiago de Compostella route gelopen. Vechtend tegen wind, hoogten en dalen. Helemaal op jezelf aangewezen, ik heb mooie ontmoetingen gehad. Ik noem dat ‘hart- ontmoetingen’, zegt ze. “Hoe kwam je op het idee om dat te doen?” vraag ik. Ze vertelt: ”Ik voelde vastgezet in werkstructuren en leefpatronen waar ik niet echt gelukkig van werd. Omdat ik alleen ben was het voor mij een uitdaging om uit mijn comfortzone te stappen. Ik had al enkele keren met een vriendin reizen gemaakt naar Thailand, Vietnam, Cambodja en nog een paar landen. Ik heb er van geleerd om zonder vooroordelen naar mensen te kijken.” Even aarzel ik, …dan: “wat heb je opgedaan tijdens het wandelen en het alleen met jezelf bezig zijn?” “Ik heb rust gevonden. Gezocht naar verbinding. Noem het, op zoek naar het universum of God. Ik heb iets van het Goddelijke ervaren in liefde die andere mensen mij gaven. Ik noem dat hart- ontmoetingen. Vind jij dat een raar woord?”
Die avond zit ik in de caravan wat voor mij uit te staren. Mijn blik glijdt over het veldje. Zie caravans en campers staan. Een man steekt in de schemer het veld over. Zijn rug is licht gebogen. Dan verdwijnt hij uit mijn blikveld.
Er voor in de plaats komt het beeld van een andere man. Ik heb zijn weg nagelopen. De Via Dolo- Rosa. Tijdens de vakantie in Israël. Op zijn rug een houten kruis. Beladen met schuld van mensen. Met als eindpunt een heuvel. Zeker, daar stonden mensen hem op te wachten. Echter zonder bloemen. Zonder gejuich.
Ik kijk naar de vrouw voor mij. Hinde, zou een toepasselijke naam voor haar zijn. Zij is bezig al wandelend de tocht van haar leven te maken. Daarbij op zoek naar de zin van het leven. Die houdt niet op bij de kathedraal in Santiago. Antwoorden op bepaalde vragen zullen misschien opgelost worden. Nieuwe vragen zullen komen. Ik wens haar veel hart-ontmoetingen toe. Ja, de ontmoeting met de Kruisdrager. Hij laat zich vinden aan mensen die hun hart voor Hem openstellen. Echte Hart-ontmoetingen. Dat heeft Hij beloofd.
