Eigenlijk zou je het moeten doen.
Gewoon dingen die om je heen gebeuren opschrijven, of in je gedachten opslaan.
Het lijken allemaal losse gebeurtenissen.
Geen touw aan vast te knopen.

Regelmatig luisteren we ’s morgens naar de podcast van de EO.
Het gaat die morgen over velden die wit zijn om te oogsten.
Maar er is een gebrek aan arbeiders.
Hoe moet ik dit invullen in mijn dagelijks leven en helemaal op de camping, ging het door mij heen.

Op onze fietstocht, door het Friese land, moeten we ergens een kanaal oversteken met behulp van een pontje. We wisten het van een vorige keer, dat aan de overkant koffie met appeltaart te krijgen was.
Veertig kilometer is op mijn leeftijd een heel eind trappen.
Een jonge vrouw komt bij ons zitten en vindt het leuk om even een praatje aan te knopen.
Tussen het vertellen door kreeg ik er beeld bij.
Wat veel vrouwen overkomt, een op de negen, had haar ook getroffen.
Het doet haar goed om even haar hart te luchten.
Als we even later weer verder willen gaan, geef ik haar mijn kaartje.
Vertel er bij dat mijn hobby schrijven is en dat ik probeer woorden te geven aan allerlei gebeurtenissen. Dat God hierin soms ook een rol speelt, moet ze zelf al lezend ervaren.
Nee, ik heb niet gemaaid, maar wie weet, gezaaid.

Aan mijn buurvrouw op de camping geef ik het blad Elisabeth.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze het blad doorbladert.
Het voelt goed.
In de Bijbel staan genoeg verhalen van mensen die tot geloof komen.
Denk maar aan de kamerling uit Ethiopië.
Twee dagen later krijg ik het blad terug.
Met de opmerking: “leuk blad, maar ik ben niet van God.”

Ik voel me teleurgesteld.
Geen plotselinge bekering.
Heb ik gefaald?
Moest ik zeggen, “God houdt wel van u?”

Op het campingveldje is het rustig.
De zon is rood ondergegaan.
Zijn warmte is nog voelbaar.
Voor de caravan of camper zitten mensen te lezen of zacht te praten.
Hier en daar licht een beeldscherm op.
Ineens zijn mijn gedachten weer bij het gebeuren van vorige week.
Een campinggast was teruggekeerd van het bezoek aan zijn huisarts.
Al een tijdje had hij veel last van zijn voet.
Lopen ging hem moeilijk af, hoewel het maar vijftig meter naar de waterkant is, waar hij vaak zit te vissen.
Voor de gein hebben we een kruiwagen met een beetje hooi erin in zijn voortent geplaatst. Dat moest hij zien bij zijn terugkomst. Met in de kruiwagen de tekst: “vervoersbedrijf Janssen en co.

Waar persoonlijke aandacht de boventoon voert. “
Dan ineens valt bij mij het kwartje.
Is dat niet wat we horen te doen.
Er zijn voor je medemens.
Een schouder aanbieden.
Een luistrend oor.

En als iemand zegt:” Ik begrijp het leven niet”, misschien samen zoeken naar antwoorden.

Douwe Janssen