Na het eten zet de boer zijn pet op. ”Ik loop nog even naar het vee,” zegt hij tegen zijn vrouw. Dat waren zijn laatste woorden.
De man die me deze geschiedenis wil vertellen slikt en ik zie zijn ogen
Nee, hij gelooft niet. Maar vissen kan hij als de beste. Mijn campingbuurman. Met het opkomen van de zon zit hij al aan de waterkant. En het doet hem goed, om in mij een tijdelijk vismaatje te krijgen. Zo zorgen
Als ze lacht, heeft ze kuiltjes in haar wangen. Haar blauwe ogen kijken me onbevangen aan. Haar blouse straalt vrolijkheid uit. Door haar haren lopen lichte strepen. Ze komt zelfverzekerd over. Dat is geen wonder. Haar generatie is groot geworden
Op de tafel ligt een Bijbel. Eronder het dagboek van A. F. Troost: ‘Aan stille wateren’. De klok aan de muur staat stil. Tijd is maar betrekkelijk, als je honderddrie jaar oud bent. Ogen nemen mij op. Ik laat het
Ik zie de man staan.
Met een kwast in zijn hand staat hij voor een boom.
Kijkt om zich heen, neemt even afstand en strijkt dan met zijn kwast over de stam.
De boom wordt gemerkt, maar het laat bijna
