“De telefoon zal wel in de war zijn,” zegt de mevrouw.
Onze telefoon geeft een rood knippersignaal af, als er iemand heeft gebeld en we niet hebben opgenomen. Toen ik terug belde, vroeg ik aan degene aan de andere kant van de lijn, zo zeiden we dat vroeger, wat de reden was dat ze belde. Gebeld… nee, zij had niet gebeld. Of ik van een of ander bedrijf was, vroeg ze.
Wat heet, antwoord ik, ik ben ambassadeur van de Elisabethbode.
Dat is sterk, die hadden haar onlangs nog gebeld. Ze vindt het een prachtig blad, maar het is haar te duur. Maar nu ik haar toch aan de lijn had, was dit voor haar de opening om even van zich af te praten.
“Ik ben tweeënnegentig jaar. Ik woon vlak naast de kerk. Ik houd alles goed bij. Ik heb afgelopen jaar vier keer contact via de kerk gehad en acht acceptgirokaarten van de kerk ontvangen. Dan is er wel iets scheef, nietwaar?
Ik ga er niet zo vaak meer heen. De dominee is te modern. Te veel verhaaltjes. Ik luister vaak naar radio Bloemendaal. Of ik me red? Zeker wel. Ja, er zijn wel gebreken in mijn lijf, maar mijn koppie werkt nog goed. Je moet het leven nemen zoals het is. Mijn zoon is aan kanker overleden en mijn dochter is ziek. Daar doe je niets aan. Nee, ik ben het leven niet zat. Er zijn mensen van in de tachtig, die graag dood willen. Nou, ik nog niet hoor. Ik ben dankbaar voor alles wat ik nog heb.”
“Vertelt u dat ook wel eens aan de Heer?”
“Zeker meneer. Als ik boodschappen heb gedaan, zeg ik vaak: Dank u wel dat ik weer veilig thuis ben, God.”
Even is het stil.
Dan: “Mooi hé meneer, dat we zo maar even een gesprekje hebben. Ik zal er toch nog eens over denken om een abonnement te nemen op de Elisabethbode. Het is wel een mooi blad meneer.”
“ Denk er maar rustig even over na,” zeg ik, “en neem er de tijd voor.”
“Zal ik doen en toch vreemd dat de telefoon zo in de war was, maar we hebben even fijn met elkaar gepraat, meneer”.