De laatste tijd ging het lopen achteruit, of beter gezegd: het viel me steeds zwaarder. Bovenbeen, knie, bilspier- ze gaven aan dat ze er klaar mee waren. De belasting werd hen te veel. Hoewel de doktersassistente vond dat ik een respectabele leeftijd had, (“wat wilde ik dan nog?)”, wilde ik graag minder pijn bij het lopen. Daar was maar één oplossing voor: een nieuwe heup.
Niet veel later ging het nieuws als een lopend vuurtje door de familie- en kennissenkring. En natuurlijk kwamen daarbij allerlei verhalen naar boven. Een buurvrouw had ook een nieuwe heup gekregen, en liep nu weer “als een kievit.” Doordat ik vroeger kievitseieren heb gezocht, kreeg ik daar beeld bij. Als ik in de buurt van hun nest kwam, hinkte de kievit voor me uit, om me van de eieren weg te lokken. Een ander vertelde dat haar tante ook een nieuwe heup had gekregen. “Ze is later overleden.” Een paar dagen voor de operatie, werden er thuis spullen gebracht. Een bed, krukken, een rollator en toiletverhoging.
Dan was er de opname dag. Het deed me denken aan mijn jeugd, toen Sinterklaas bij ons op bezoek zou komen. Spannend.
Men begon met bloedprikken. Daarna uitleg over de operatie. Ik lees wel eens in kranten dat er in het ziekenhuis veel fout gaat, maar ik heb tot nu toe geen klachten. Terwijl ik zat af te wachten, kwamen aan de lopende band mensen binnen met een klein koffertje of tasje. De stemming was gedrukt. Toen was ik aan de beurt.
Eerst de ruggenprik. Geen probleem. Met bed en al kwam ik in de operatiekamer ingeschoven, gehuld in een blauw schort. Een zuster stelde zich aan mij voor en zei, dat ze bleef toekijken of alles goed ging. “Houd mijn hand dan maar vast,” zei ik. Dat gaf rust. De dokter zei: “we gaan beginnen.” ik: ’heb thuis gebeden, de rest laat ik aan u over.’ Omdat ik geen volledige narcose had, nam ik dingen waar. Op een tafel lag allerlei gereedschap. Even waande ik mij in een klein timmerfabriekje. Volgens mij hoorde ik een assistente zeggen: “Ik heb er maar even een nieuwe zaag bijgelegd. Het zullen wel harde botten zijn, meer dan tachtig jaar oud. Daar kunnen we nog wel een hele kluif aan krijgen.” Toen roesde ik weg.
Een uur later hoorde ik de dokter zeggen: “Het is klaar.” Op mijn verzoek liet hij mij de kop van de heup zien. Die deed me denken aan Maaslander gatenkaas. Geen wonder dat lopen niet lekker ging. Op de uitslaapkamer liepen zusters heen en weer. Een zuster vroeg of ik een ijsje wilde. Toen ik haar aankeek, zag ik dat ze bruine ogen had. Daar complimenteerde ik haar even mee. “Oh, wat lief, dat u dit zegt.” Even later: “Wilt u nog een ijsje?”
Toen het ijs gesmolten was werd ik naar de afdeling B 2 gebracht. Kamer 16. Op de zaal lagen alleen maar vrouwen op leeftijd. Op mijn vraag of ze moeite hadden met een man op de zaal, hoorde ik: “Nee, als je je handen maar thuishoudt.”
Na twee uur bijkomen van alle drukte kwam de fysiotherapeut langs. “Zullen we even een paar pasjes proberen?” Het zweet brak mij uit, maar met twee krukken ging het. Nu nog proberen om het plassen weer op gang te krijgen.
Terwijl ik op de wc zat, hoorde ik in mijn verbeelding mijn moeder zeggen: “Grote jongen, plasje komt zo.” Maar net als toen sliep het plasje nog. Weer terug op de kamer keek ik tegen het bouwvakkersdecolleté aan van mijn buurvrouw. Och, wat gaf het. Ze mag dan wel dezelfde voornaam dragen als mijn Ali maar ik ben niet jaloers.
Die nacht wilde de slaap niet komen. Die kwam maar niet, die sliep zeker nog. Ik miste de ademhaling van mijn vrouw. Haar vraag: “lig je lekker?”
De volgende morgen werd er een foto gemaakt van mijn nieuwe heup. Het zag er “gebeiteld” uit. Na een oefening traplopen, mocht ik mijn tas inpakken. Zevenentwintig uur na mijn binnenkomst vertrok ik weer. Mensen keken mij na. Ik liep gelijk een kievit.
Prive reageren of een vraag? Ga naar het Contactformulier
wens je sterkte bij herstel,mijn nieuwe heup is vandaag een week oud!!! houd je maar goed aan het revalidatieplan….en wat je vrouw zegt☺️🤭
Dat is ook sterk. Jij ook een nieuwe heup. Je bent me dus drie dagen voor. Als ik vragen heb, meld ik me wel. Groeten, Douwe