In mijn werkkamer staat een klein, ijzeren opbergbureau. De bovenste lade ligt vol rommel: visitekaartjes, enveloppen, nietjes, een kapotte schakelaar. Daaronder bevindt zich een grote lade vol met hangmappen. Die zitten boordevol krantenknipsels, uitgeprinte columns en brieven van lezers. Kortom, alles wat ik wilde bewaren.

Onlangs vroeg mijn vrouw me: “Wat moeten we doen met al die mappen als jij er niet meer bent?” Die vraag bleef hangen. Sindsdien kijk ik anders naar die lade.

Door het raam van mijn werkkamer zie ik sneeuwvlokken dwarrelen, en achter elkaar aan buitelen. Eenmaal op de grond zoeken ze elkaar weer op.

Ik trek de lade open en er pak een willekeurige map uit. Verleden komt tot leven. Ik begin te lezen en herlees brieven van mensen die mij ooit schreven. Velen van hen zijn inmiddels al niet meer onder ons. Mijn blik blijft hangen bij een bijzondere brief. Het is niet eens de inhoud die me direct treft, maar het handschrift: schuinschrift, keurig tussen de lijntjes geschreven.

In de brief bedankt een mevrouw mij voor een column die ze in haar kerkblad had gelezen.

“Ik doe deze in mijn inschuifmap,” schrijft ze. Daar lig ik nu tussen bekende grootheden: Den Hartog, Selderhuis, Velema.

Verder schrijft ze: “Ik heb nog drie inschuifmappen: één over Israël, een tweede met knipsels uit tijdschriften, en de derde is de familiemap. Mijn gedachte is dat, wanneer ik er niet meer ben, de kinderen de flat leeg zullen ruimen. De stapels tijdschriften gaan vast meteen bij het oud papier. Maar ik denk dat ze een map misschien wel bewaren. En wie weet, als ze ooit ziek zijn of tegenslag ondervinden, ze die map er nog eens bij pakken. Nieuwsgierig waarom moeder of oma die ooit heeft samengesteld.”

De brief eindigt met:
“Zo wil ik proberen iets na te laten aan de kinderen en kleinkinderen die mij zo lief zijn.”
Getekend: Mevrouw v/d Graaf.

Ik leg de brief terug in de map en staar even naar de lade. Buiten is het opgehouden met sneeuwen. Mijn vrouw komt de werkkamer binnen met een kop koffie.

“Waar ben je mee bezig?” vraagt ze.

Met een gevoel van voldoening sluit ik de lade.