ondanks alles, toch nog maar van het leven genieten

Een beetje dankbaarheid [video]

In mijn handen houd ik de gieter.
Niet alleen mensen hebben dorst met dit warme weer, ook de planten en bloemen in de bakken. Het is mijn taak om daarvoor te zorgen. En als altijd ben ik bereid om daarbij naar de verhalen van mensen te luisteren.
‘Hebt u ook verstand van bloemen?’ vraagt een vrouw, als ik de plantenbak begiet.
Even later buig ik me met haar over het bakje met blauwe druifjes.
‘Zijn deze knopjes uitgebloeid?,’
Ik bekijk het plantenbakje en zeg: ‘ja, die hebben hun tijd en pracht een beetje achter zich.
Weet u, het is net als bij het ouder worden. Dan zie je er anders uit dan toen je achttien was. Maar om nou te zeggen, dat ouderen er niet meer toe doen, dat gaat mij te ver.’
Een dominee kon na zijn preek niet meer instemming van de gemeente krijgen dan ik op dit moment. Ze knikt instemmend en dan…

Eerst komen haar beperkingen aan bod. Maar ondanks dat kan ze nog wel genieten hier op de camping. Haar zoon heeft haar gebracht. Thuis komt hij, pak hem beet, een keer in de zeven weken langs.
‘Ja, meneer ze hebben het druk. Maar ze vergeten wat ik vroeger allemaal voor hun heb gedaan. Ik stond altijd klaar, maar nu. ‘Je moet bidden en smeken als je wat van hen gedaan wilt krijgen. Daarbij moet je oppassen wat je zegt, want ze hebben korte lontjes tegenwoordig.
Ik kom zelf uit een gezin van zeven kinderen. Ik was de jongste. Mijn zus boven mij was zes jaar ouder dan ik. Toen werd ik geboren. Ik heb het mijn moeder vaak horen zeggen: ‘ik heb mijn ogen uit mijn kop gehuild toen ik zwanger van je was.’
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze nooit echt van mij heeft gehouden. Ik was niet welkom. Een blok aan haar been. Maar ik heb me er doorheen geslagen.’
Ik luister naar haar verhaal. Ze vertelt het zonder te onderbreken en volgens mij niet voor de eerste keer. Ik hoor me zelf mompelen: ‘sjonge, niet te geloven, het zal je maar gebeuren’ en trek   met mijn gezicht zodat ze merkt dat ze alle aandacht heeft. Het doet haar goed. Maar omdat ik intussen gehoord heb dat haar leeftijd boven de tachtig is, ben ik bang dat ze het eerste uur niet uitverteld raakt.
Dus onderbreek ik haar relaas met de opmerking dat ze hier, ondanks alles, toch nog maar van het leven genieten moet.
Als ik me omdraai hoor ik nog: ‘maar een klein beetje dankbaarheid mag je toch wel van je kinderen verwachten? ’
Ik zwaai instemmend met mijn lege gieter in de hand.

Geniet! van Elise Mannah

(Pred. 7: 7-9)