Als je vaker reist, leer je zo langzaamaan de gebruiken van een land kennen. Zo schrik je er niet meer als de kruier jouw koffer in de bus zet en daarna zijn hand opent met een twee euro munt daarin. Of je maar even dokken wilt.Op de markten word je direct herkend als toerist en op allerlei manieren wordt er aan je getrokken. Mannen spreken je aan en zeggen dat ze je herkennen. Ze werken namelijk in het hotel waar jij verblijft. Daarom hebben ze voor jou iets speciaals. Ja…ja…!
Nee, mij pakken ze niet meer in.

In het hotel schuiven de obers de stoelen voor je aan en weten al snel of je van witte of rode wijn houdt. Och, wat doe je? Een eurootje verlaat bijna ongemerkt je hand en verdwijnt in de broekzak van de ober.
Dan, op weg naar het binnenzwembad, lopen we langs de massagesalon. Een man in witte kleding, heeft toch wel iets, spreekt je aan. Volgens hem zou een massage goed voor mij zijn. Aan mijn lopen ziet hij dat ik een beetje met mijn schouders trek. Zijn hand glijdt over mijn rug en schouder en ja hoor, het zit daar wel een beetje vast. Het kan volgens mij niet te maken hebben met mijn leeftijd. Ik heb namelijk de grens van oud zijn al enkel malen opgeschoven. Lag die eerst bij de vijftig en toen de zestig, nu heb ik die verhoogd tot tachtig.
Maar aan de andere kant, een beetje massage kan nooit kwaad. Daarna gratis in het kleine zwembad met warm water.
Vooruit maar.
De volgende dag lig ik op de massagetafel. Het licht is gedempt. Een brandende kaars staat op het tafeltje aan de zijkant. Suzy’s handen kneden mijn vastgezette spieren. Ik voel ze onder haar handen wegrollen. Suzy praat geen Nederlands of Engels, maar een paar woorden Duits. Ze probeert mij duidelijk te maken dat niet alleen op mijn schouders vast zitten, maar ook mijn benen. Ze doet die er gelijk even bij. Maar ze bezweert me om niets aan de chef te zeggen. Want ik heb alleen betaald voor de rug.
Toevallig heb ik enkele losse euro’s in mijn broekzak zitten. Ik leg ze op de tafel. Twee dagen later hetzelfde tafereel. Op de massagetafel ligt naast de opgevouwen handdoek een rode bloem ter versiering. Even later ontdekt Suzy dat er een paar spieren nogal hardnekkig zijn. Die willen zich niet zomaar gewonnen geven. Ze loopt naar een andere kamer en haalt daar speciale crème vandaan. Met twee vingers op haar lippen beduidt ze mij dat ik niets tegen de chef mag zeggen.
Geen probleem, ik spreek hun taal toch niet. Als ik wegga leg ik een briefje van vijf euro op de tafel.
Teruglopend naar de kamer, schiet het door mij heen: ‘Douwe je deelt nu een geheim met Suzy. ‘
Voor mijn gemoedsrust vertel ik het gelijk aan mijn vrouw.
En raad eens wat ze tegen me zegt? ‘Ik dacht dat ze jou niet zo snel geld uit je zak klopten.’
Au!
Dan vertel ik haar wat Suzy mij verteld heeft tijdens de behandeling. Dat ze twee kinderen heeft en gescheiden is. En dat ze hier van ongeveer tweehonderd euro in de maand moeten rondkomen. Zeker is het leven hier niet zo duur als bij ons. Maar wat is nou tweehonderd euro?
Waar bijkomt, wat maken die paar armzalige eurootjes ons nu uit op het budget van onze vakantie.
Toch?
Om de mond van mijn vrouw trekt een speciaal lachje. Af en toe heeft ze dat. Ik weet dan dat er iets komt. Ik hoor haar zeggen: ‘je bent echt een man, maar ik hou van je.’