We leven al een jaar in corona tijd. Het verloop is u bekend.
Steeds minder omgang, contacten worden zeldzamer en menig schrijver probeert te duiden wat de oorzaak is van de pandemie. Uitbuiting van de aarde, oordeel van God. Leven in het laatst van de dagen. Complottheorieën.
Ons kerkelijk leven is totaal veranderd. Hierbij denk ik aan onze eigen gemeente.
Geen een of twee keer opgaan naar de Kandelaar. Geen ontmoetingen, geen vergaderingen, geen koffiedrinken. Ja, ik mis het ook. Net als u.

Als ‘Bijzitter’ heb ik veel verslagen mogen maken van gehouden vergaderingen. Begonnen om half acht tot een uur of elf. Veel passeerde de revue. Ingekomen brieven. Verslagen van commissies. Nieuwe regelementen. Sommigen moesten meer dan één keer de tafel passeren. Want het moest juist geformuleerd zijn. En nu zijn we een jaar verder.

Preken worden anders gebracht. Gezocht wordt naar locaties die een streep onder het gebrachte willen zetten. De handdruk, ter bevestiging dat de voorganger gerechtigd is de Boodschap te brengen, valt terug tot een minimaal knikje of elle boog stoot. Vergaderingen, als die er al zijn gaan via internet.
Het is wel wennen, zegt u. Ja, als je net als ik de zeventig gepasseerd en gewend bent aan vaste patronen, dan moet je als oudere soms even slikken. Zo anders allemaal dan vroeger!

Echter, laat me u eens meenemen naar onze jeugdtijd.
Godfried Bomans. Kent u hem nog?
Pijprokend, met een milde glimlach op zijn gezicht, maakte hij zijn soms spitsvondige opmerkingen. Ik had een zwak voor die man. Mij is altijd bijgebleven, dat hij lopend tussen de grafzerken, sprak over zijn geloof en twijfels. Wij, kijkers mochten een blik in zijn binnenste werpen. Maar wat ik niet wist, ik las het onlangs, is dat hij één keer gepreekt heeft in de RK kerk. Daar waar alles volgens vaste patronen verloopt. De kerk die bestaat door haar geestelijkheid. Theoretisch zou de kerk ophouden te bestaan wanneer haar laatste priester zou overlijden.

Wat was de oorzaak?
Een pastoor in Spijkenisse, had moeite met oude parochianen in zijn gemeente. Die konden de ‘kleine’ veranderingen in de kerk niet bijbenen. Er ontstond wrijving. Toen deed de pastoor een beroep op Godfried Bomans. Of hij voor één keer voor wilde gaan.
Het schijnt dat hij geen misbruik heeft gemaakt van zijn positie. Want Godfried, een gelovige met talloze twijfels, sloot zijn preek op de volgende wijze af:

“Tussen Hem en ons heeft zich zo veel geschoven, dat wij Hem nauwelijks meer zien. Wat wij willen is een onbekommerd uitzicht. Dat is geen afbraak- dat is puinruimen. Oudere mensen hebben daar niettemin verdriet van. Ze zien veel verdwijnen dat hen lief was. Ze waren door zekerheid omgeven. Ze zitten ook hier, ze luisteren naar mij.
Bedenk dat u hier bijeen bent in een ruimte, die de Emmaüskerk heet. De twee Emmaüsgangers waren in uw situatie. Niets was uitgekomen van wat zij hadden verwacht. En in die toenemende duisternis hebben zij niettemin gezegd: ‘Heer, blijf bij ons, want het wordt avond.’ En zie, toen het helemaal donker was herkenden zij Hem. Aan het breken des broods.“

De honderden kerkgangers gingen na het amen staan. Spontaan klapten ze in hun handen. Ook ouderen. De boodschap was geland.

Ik heb gisteren etenswaar naar de kerk gebracht voor de voedselbank. Ik had er ook tijd voor. Vergaderingen heb ik niet meer om te verslaan.

Corona geeft je naast alle ellende, ook tijd voor reflectie.