In veel kerken wordt tijdens de dienst gebruik gemaakt van de beamer. Voor afkondigingen, of projecteren van liederen of psalmen. Ook om tijdens de preek dingen te onderstrepen.

Deze zondag gaat de preek over Jezus en de Samaritaanse vrouw. U kent het verhaal.
Jezus is op weg naar Galilea. Hij reist om daar te komen door Samaria heen. Niet normaal!
Net als de rest van het verhaal.
Kijk met me mee.
Een man, Jezus, zit vermoeid bij de waterput. Zijn metgezellen zijn op weg naar het dorp voor boodschappen. Dan is daar de ontmoeting met die vrouw. U kent haar misschien wel. Ja, die van de vijf mannen. Het beeld is compleet, nietwaar?
“Vrouw geef me iets te drinken.”
Zie de verbijstering.
Een Jood die om een gunst vraagt. Een man, die zittend niet op haar neerkijkt. Dat is wennen. Het lijkt op een ontmoeting zonder vooroordelen.
Die moet ik er inhouden.

Dan het gesprek. Levend water? Haal uw man.
Hier zit iemand die alles weet, en de waarheid niet schuwt. En toch geen barricade opwerpt.
Sterker, door zijn houding de drempel slecht. Dat komt binnen bij een zondaar.
Is er een ontsnapping mogelijk?
Stelt ze daarom de vraag: “waar moeten we bidden?”
Mooie afleiding. Kastje dicht, deur gesloten.

De dominee preekt door.
Mijn oog wordt getrokken naar het raam voor in de kerk. Het zonlicht kleurt het glas in lood. Nooit eerder kleurde paars zo paars. De gele vlakjes stralen. Het rood, wordt bloedrood, en het wit, is witter dan sneeuw. Een lichtstraal valt op het kruisbeeld, naast het raam. Blijft haken bij het gebogen hoofd.
Ineens klinkt er het ‘Amen. ‘
Ik ben er van overtuigd dat het gesprek, tussen de man en de vrouw een vervolg zal krijgen.
Lees het maar na: Johannes 4 vers 29.
Want echte liefde is in staat om verbindingen te leggen.