Daar zit je.
De steiger naar de kop van het Friese meer is smal.
Maar als je rustig blijf zitten, is het te doen.
Achter mij zijn net een stel Duitse zeiltoeristen aangeland. Het is avond. Hun boot ligt aangemeerd in het kleine haventje. Tijdens het aanmeren roept er een, dat hij wel een visje lust voor de barbecue. Ik beloof hem dat ik mijn best zal doen. Maar mijn dobber deint tot nog toe mee op de golven. Opeens is het zover, dat de dobber aanstalten maakt om te willen zakken. Bedenkt zich toch nog even, maar schiet dan weg. Een grote brasem, ik schat hem op vijftig centimeter, weet niet wat hem overkomt. Al draaiend, probeert hij zich te oriënteren. De Duitse zeilmensen zien het gebeuren. Een van hen pakt het schepnet en even later ligt de brasem op het matje. Vakkundig onthaak ik de vis. Dames kijken toe, met vraagtekens op hun gezichten. “Doet dit de vis niet zeer?”, vraagt er een. “Nee hoor, met zo”n klein haakje waar ik mee vis, voelt de vis er niets van,” zeg ik. “Eet u hem op?”, vraagt een ander. Als ik zeg dat ik hem weer te water ga laten, wil een van de dames dat graag doen. Met elkaar kijken we toe, hoe de brasem zich even bedenkt en dan met zijn staart zwaaiend, weer de diepte opzoekt. Ik wil opnieuw aas aan de haak doen, als door een stevige windvlaag, mijn dobber wegvliegt. De haak hecht zich in mijn vinger vast. Tangetje, even de lippen op elkaar, trekken…au… nogmaals… nee dus.
Bij levensbedreiging toetst u één. Bij andere zaken, toetst u twee. Waarmee kan ik u van dienst zijn? Haakje in de vinger en…
Uw naam…
Geboortedatum… even wachten… bent u duizelig… gebruikt u medicijnen… hartklachten…? Sorry, dat ik u onderbreek. Maar ik wil alleen graag even dat het haakje verwijderd wordt. Oké, ja vraagt u maar. Nee, geen suikerziekte. Nee, dit is de eerste keer. Goed, ik ben er over een uur.
Dan buigt de dokter zich over mijn vinger, met de haak erin. “Het lijkt me het beste dat ik het ga verdoven. Dat prikje voel je wel even, maar dan gaat het verwijderen gemakkelijker, zegt de dokter ”
Als de naald zich een weg zoekt in mijn vinger, om de botjes niet te raken, schiet mijn been omhoog. Mijn pijnreflexen werken schijnbaar goed.
Maar na vijf minuten voel ik niets meer van het verwijderen van het haakje.
Terwijl de dokter bezig is, hoor ik weer de vraag van de mevrouw. “Doet dit de vis niet zeer?” Ik kan uit ervaring zeggen, dat een haakje verwijderen geen pijn doet, maar dat je het niet eerst moet verdoven.